Dag 8: maar hoe nu verder?
Blog door: Ilse
Na een week van volle dagen en korte nachten, en na een bijzondere en enerverende sportdag (waar de groep tussen de 14 en 4,5 uur op de track heeft doorgebracht) was een goede nachtrust met de mogelijkheid tot uitslapen een welkome afwisseling! Waar we op verschillende dagen al om 6:00u aan het ontbijt zaten, voelt 7:30 uur ontbijten echt als laat. Tegelijkertijd voelt het dubbel, onze laatste dag in Indonesië en de start van de terugreis staat voor de deur.
Tijdens het ontbijt wordt er nagepraat over van alles, maar ook de observaties van de avond ervoor laten de groep niet onberoerd. In de kelder van het hotel zit een discotheek/karaokebar, al de hele week hoorden we daar de meest gekke deuntjes vandaan komen, maar het duister van die plek werd pas zichtbaar toen een deel van de groep daar woensdagavond gezellig de reis al zingend wou afsluiten. Kamer na kamer werd bezet gehouden door mooi opgemaakte dames die daar niet zaten om in hun eentje gezellig te gaan zingen. Onder onze neus was een van de pijnpunten van deze regio gewoon aan de gang en wij hebben het niet doorgehad. Hoe toepasselijk voor een reis als deze waarin weer duidelijk wordt hoe groot onze roeping is om Zijn licht te laten schijnen op de meest donkere plekken?
Vlak voor vertrek nemen we afscheid van team Indonesië die zo onwijs goed voor ons hebben gezorgd deze week. In de lobby, boven aan de trap naar de karaokebar, nemen we een moment om voor hen te bidden. Onder het toeziend oog van veel hotel personeel bidt Jesse ook specifiek voor die donkere gangen die de avond ervoor zijn ontdekt. Want dat is ons gebed, dat de ogen van de mensen geopend mogen worden voor het onrecht wat onder hun neus plaatsvindt.
Nog een laatste keer stappen we in die leuke busjes die ons al een week rondrijden door Kupang. Het inchecken op de luchthaven loopt weer lekker voorspoedig en ook de vlucht van Kupang naar Bali is na twee keer knipperen voorbij. Na het ophalen van de bagage gaan we als groep naar een meeting room in een hotel op het vliegveld. Hier ervaren we met zijn alle een soort ‘reversed cultureshock’. Er is afgelopen week echt oprecht goed voor ons gezorgd, maar hier komen we in een staat van overvloed terecht. Nadat we allemaal wat lekkers hebben gepakt, is het tijd voor de laatste devotion van de week.
Een vraag die bij meerdere Muskathleten heerst is: ‘Maar hoe nu verder?’ Hoe kunnen we weer ons normale leven oppakken na alles wat we hebben gezien, gehoord, geroken, gevoeld?
Joshua en Jesse nemen ons mee in dat proces. Een proces dat misschien een beetje tegenstrijdig voelt. Wij mogen beseffen dat we ambassadeur zijn van alle verhalen die we afgelopen week hebben gezien en gehoord. Verhalen die verteld moéten worden, verhalen die we het liefst van de daken willen schreeuwen. In de afgelopen week hebben we zoveel duisternis gezien waar wij een stukje licht hebben kunnen laten schijnen dat we dat graag met iedereen willen delen. Een Bijbelse opdracht overigens lezen we in Mattheüs 5:14-16.
Wij komen veranderd thuis in een onveranderde wereld. En mogen ons leren aanpassen aan het tempo van onze naasten thuis, en stapje voor stapje de verhalen gaan vertellen die we hebben verzameld. Want die verhalen zijn stuk voor stuk kostbare schatten die nooit verloren zullen gaan. Ook zijn ze niet voor eenmalig gebruik en daardoor kunnen we zoveel meer mensen zegenen. Wij mogen verhalen van hoop gaan brengen om mensen te bemoedigen en op te bouwen, maar zeker ook om de golf van gerechtigheid die bij ons in gang is gezet door te geven aan de volgende groep mensen. Wij hebben de keuze om mee te gaan in het ritme van recht, en dus te gaan wandelen in de voetsporen van de grote Rabbi: Jezus.
Jezus die alwetend was, maar telkens weer opnieuw die vraag stelde aan mensen: 'How can I help?'
De meeting eindigen we met het in de praktijk brengen hiervan: leren om ons hart open te stellen en te getuigen van datgene wat Jezus voor ons heeft gedaan deze week. Mooi is het om te horen hoe in alles wat wij als groep samen hebben beleefd en gezien, God zo onwijs persoonlijk bij iedereen aan het werk is geweest deze week. Voor mij persoonlijk was het een week van weer een stap dieper gaan in vertrouwen, en het opnieuw leren afleggen. Het afleggen van bijvoorbeeld verwachtingen door anderen of mijzelf opgelegd. En door dat afleggen beseffen dat Gods plan voor mijn leven vaststaat, dat Zijn timing de beste timing is en dat hij een goede God en een liefdevolle Vader is. Een Vader die net zo dicht bij mij is, als bij die gebroken mensen hier in Indonesië.
We hebben nog een laatste maaltijd als groep en dan is het al tijd voor het eerste afscheid, want best een groot deel van de groep laten we achter op Bali. De ene blijft een paar dagen langer voor werk, de ander verwacht een vriendin die invliegt, en weer anderen gaan samen op doorreis. Het is een mooi beeld van het feit dat wij allemaal zelf met God op weg gaan in het proces dat Hij in Indonesië met ons is gestart.
Nog een laatste keer inchecken, inmiddels zijn we hier professionals in geworden. Na de douane worden er nog wat souvenirtjes voor thuis gekocht, maar veel tijd is er niet. Eenmaal in het vliegtuig is het een aangename verrassing dat we met best wel veel mensen van de groep bij elkaar zitten.
Waar de een vrijwel meteen inslaap valt, praat de ander nog wat door. Hoe dan ook, 13 uur in een vliegtuig blijft toch wel een lange zit. Na lang draaien en keren weet ik uiteindelijk ook nog een paar uurtjes slaap te pakken. Rond 5:30 uur Turkse tijd landen we op Istanbul, waar we nog een kleine drie uur mogen overbruggen. Dat wordt uiteindelijk vier uur in verband met vertraging. Om 9:45 uur starten we dan aan de laatste etappe van de reis, met een hart vol liefde en een hoofd vol verhalen gaan we op weg naar onze geliefden die ons op Schiphol staan op te wachten.
