Dag 7: dromen komen uit!
Blog door: Sjouke
Nadat we gisteravond de wandelaars hadden uitgezwaaid, was het tijd voor onze nachtrust. De wekker zou immers om 22:00 uur alweer gaan voor de fietsers, om 00:00 uur voor de marathonlopers en om 02:30 uur voor de halve marathon lopers. Ik behoor zelf tot een van de marathonlopers en om 19:30 uur probeer ik in slaap te vallen. Om 22:00 uur word ik wakker en mijn hart bonkt bijna uit mijn borstkas. De spanningen lopen nu echt op. Het team wil ons graag heel mee terug naar Nederland nemen, en zet ons continu op scherp om alles veilig te kunnen organiseren. Eindelijk gaat daar de wekker. Eindelijk is het zover, we gaan echt lopen (of fietsen of wandelen). We hebben hier allemaal zo hard voor getraind, onze droom komt uit. Om 01:00 uur verzamelen er langzaam mensen in de hal om te ontbijten om vervolgens 02:00 uur te vertrekken naar de start/finish locatie.
Aangekomen bij een grote kerk, is rondom een grote laan met aan beide kanten onder andere palmbomen. De rest is versierd met vlaggen en lichtjes. Het zit er echt magisch uit. Net voor 03:00 uur buigen we letterlijk onze knie en bidden we het Onze Vader wat echt een diepe lading brengt aan het begin van deze Muskathlon. Om 03:00 uur klinkt dan het startschot voor de marathonlopers. De wandelaars en fietsers hebben we intussen ook al een rondje voorbij zien komen, die onze aanmoedigen verdienden. Nu gaan we achter hen aan het donker in om Licht te brengen. We lopen in minimaal tweetallen en gaan op weg. De route is divers. Direct aan het begin zit een oudere man in het vuilnis naar restjes eten te zoeken, en verderop slaapt er iemand op straat. We worden verderop een wijk ingeleid en zien hier ook weer de reden waarom we hier zijn. Onderweg op de route zit een apenrots. Terwijl het donker is, houden deze dieren zich schuil, maar van de latere groep hoorde ik dat ze veel apen hebben gezien.
We lopen langzaam verder en de eerste tien kilometer zit erop, om vervolgens nog een lus van tien kilometer te maken. Langzaam komt de zon op en de lucht kleurt rood. Wat is dit een prachtig moment. Als we bij daglicht bij start finish -wat tevens de doorkomst na iedere tien kilometer is- aankomen, wordt medegedeeld dat één van de rondes helaas is afgesloten. Er zijn linten en routebodjes verdwenen. We nemen eerst de andere lus en misschien kan de derde lus later alsnog open. De tweede lus leidt ons nu over moeilijk terrein. Het gaat sommige stukken flink omhoog en bijna alles is onverhard. We komen bij de eerste drinkpost, waar het vanaf nu elke post verplicht is om drie minuten te wachten in de schaduw met een icepack. Nu de zon tevoorschijn komt is er een extra risico. Gelukkig is er bewolking, wat zorgt dat de zon niet echt goed kan schijnen. Even later breekt de zon door, en merk je hoe warm het echt kan worden.
Intussen mengen alle disciplines op het parcours en wordt het verkeer een uitdaging. Op de asfaltweggetjes komen de kinderen uit hun huizen om naar school te gaan. Ze rennen met je mee of willen je een high five te geven. De scooters slalommen tussen ons door en op de onverharde wegen -tussen de akkers door- zorgen de loslopende koeien voor extra uitdaging op het parcours. Inmiddels is de hele omgeving op de hoogte van het feit dat we hier sporten. Steeds meer mensen komen uit hun huizen. Oud en jong klappen en groeten ons met een glimlach. De politie houdt het verkeer tegen, zodat wij vrije doorgang hebben.
Inmiddels heb ik er samen met mijn maatje Noesjka 33 kilometer op zitten. We krijgen het zwaar. We denken aan de kinderen hier, maar ook aan onze eigen kinderen en partners. We bidden en spreken positieve woorden uit over elkaar. We moeten nog twee kilometer. Ik kan niet meer! Alles doet pijn en ik slenter soms stukjes. Nog één kilometer, maar ik wil eigenlijk dat het nu stopt. Ik zie de rode finishvlag in de verte. Nog 400 meter. De atleten die al binnen zijn vormen een rij aan de zijkant en juichen ons toe. We houden elkaars hand vast en met de handen in de lucht komen we samen over de finishlijn. WE HEBBEN HET GEHAALD!!
De emoties komen vrij en ik huil in de handen van een van de crewleden. Ze troost me en zorgt dat ik er weer wat bovenop kom. Als ik me omdraai zie ik Yezkiel staan met zijn moeder. Het kind dat ik sponsor is hier! Ik kan het niet geloven. We vliegen elkaar in de armen en ik kan mijn tranen opnieuw niet tegenhouden. Voorlopig laten we elkaar even niet los, ook als ik door de arts even in de schaduw wordt gezet om te koelen en te drinken. In de tussentijd komen de rest van alle atleten mondjesmaat binnen. Wat een euforie! Als echt iedereen binnen is, is het tijd voor een groot feest met de hele community van deze regio. Burgemeesters, voorgangers, het team van Compassion Indonesië: iedereen is aanwezig. We worden getrakteerd op mooie woorden van dank en op prachtige dansen die echt bij de Indonesische cultuur passen. Het is een waar schouwspel met al die diversiteit aan mensen en kleding. Daarna is het tijd om samen nog één keer te dansen en te eten, waarna onze Muskathlondag ten einde komt en dromen van vele mensen zijn uitgekomen. Wat een dag!
