Dag 5: Op projectbezoek!
Blog door: Harry en Tim
Vandaag mochten we Compassionprojecten bezoeken. Omdat we met een grote groep zijn, hebben we ons opgesplitst in vier groepen. We gingen allemaal naar verschillende projecten. Wij zijn naar het project in Atiak gegaan. Dit was een vrij nieuw Compassionproject met 250 kinderen, die nog nooit bezoek hadden gehad.
Toen we in het dorp aankwamen, waren we ietwat perplex. Er stonden zeker meer dan 300 mensen, vol spanning, op ons te wachten. Wat een ontvangst was dat! Maar hier bleef het niet bij, we gingen namelijk in een colonne achter de fanfare naar het project lopen. Dit zou ongeveer 500 meter zijn, maar we kwamen er al gauw achter dat dit 500 Afrikaanse meters waren (lees: zo’n 2 kilometer).
Tijdens deze optocht, liepen de kinderen vol enthousiasme met ons mee. Ondertussen waren de juffen constant druk bezig om de kinderen in drie rijen te laten lopen. U raadt het al: op een gegeven moment blokkeerden we de hele weg.
Één van de eisen van Compassion bij de projecten is dat de kinderen op schoenen lopen ten behoeve van hun eigen veiligheid. Dat ze dit niet gewend waren, was te merken. Regelmatig waren er opstoppingen, omdat de te grote schoenen uitvielen.
Eenmaal aangekomen bij het project, werden we daar nog welkom geheten door de vele volwassen mensen die daar aanwezig waren. We mochten plaats nemen in de kerk, waar de Pastor ons nogmaals welkom heette. Tegelijkertijd mochten wij ons ook voorstellen. Dat was hilarisch voor de kinderen (en volwassenen), want zulke Hollandse namen zijn ze niet gewend. Ook werkte de klanken niet echt mee, maar dat maakte allemaal niets uit.
Na een mooi moment van worship en gebed door de kinderen, was het tijd voor een koffiepauze. Tenminste, ook dit was op zijn Ugandees, want we zaten heerlijk aan de gekookte aardappelen, chapati en een kopje koffie of thee.
Hierna werden we nogmaals opgesplitst in vier groepen en was het tijd voor de 'home visits'. Dit waren hele indrukwekkende bezoeken. Zo hebben we geholpen met het eten koken, water halen, het bouwen van steenovens en cassave haken. Maar er was ook ruimte om te spelen en zo werden de voetballen direct goed gebruikt. Ook kreeg elke groep van Compassion een tas met levensmiddelen mee die we aan de gezinnen konden geven. Als deelnemers hadden we zelf ook wat kleinigheidjes meegebracht.
Één van de huisbezoeken was bij Isaac. Isaac is zeven jaar en nam ons mee naar zijn huis. Daar troffen wij zijn moeder en broer aan. Het was een rond huisje van nog geen drie bij drie meter met een rieten dak. Dit dak moet elke twee jaar vervangen worden, maar eigenlijk om het jaar al vanwege de ratten die het dak aanvreten. Een bed? Die was er niet, er werd op de grond geslapen.
De moeder van Isaac is verlamd aan haar benen en verplaatst zich door te kruipen. Deze handicap heeft direct impact op het gezin, want hierdoor kan de broer van Isaac, Francis, niet naar school toe. Francis is nodig voor het halen van water en het inkopen van cassave, aangezien zijn moeder dit niet meer kan. Ofwel, hij is verantwoordelijk om het gezin draaiende te houden. Dit allemaal voor (op een goede dag) 5000 shilling, wat gelijk staat aan ongeveer 1,50 euro. Dit geld gaat ook direct op aan het eten dat ze nodig hebben. Isaac gaat wel naar school en heeft daardoor meer kans op een goede toekomst. Het hele gezin kan hier ook van profiteren natuurlijk, al zijn de verschillen in één gezin op deze manier ook al heel erg groot.
Na de 'home visits' begon de spelmiddag. Allereerst werden we getrakteerd op een culturele dans! Of we daar aan konden tippen, dat was de vraag. We werden uitgenodigd om mee te dansen. Daar stonden we dan, met onze houterige heupen. Toch was het een groot feest en werden onze dansskills best gewaardeerd! Hierna hebben we allerlei verschillende spelletjes gespeeld met de kinderen, zoals blindemannetje, touwtje springen, mens erger je niet, voetballen, het kon allemaal!
Helaas kwam er ook aan dit bezoek een einde. We kregen nog diverse cadeaus van het project, als dank voor onze komst. Op het einde kregen we nog een dankwoord van de burgemeester, die nog maar eens benadrukte dat het grootste probleem van deze regio de traumaverwekking is van de oorlog onder leiding van Joseph Kony.
Tot slot was er nog een ceremonie, waar er een taart werd aangesneden. Waar wij zeggen “hiep hiep hoera”, werd hier bij het aansnijden van de taart de zegen gevraagd en klonk het “In Jesus name”.
Het was een heel bijzonder bezoek met heel veel indrukken. Hoe rustig en gespannen de mensen stonden bij het ontvangst, zo enthousiast en uitbundig waren ze bij het uitzwaaien: prachtig!
In de avond kregen we nog een presentatie over de Muskathlon sportdag. Deze werd wel kort gehouden, want morgen staat het ontbijt klaar om 04:30 uur. Wat we gaan doen? Dat leest u in de volgende blog!
