Dag 4: Een Afrikaanse kerkdienst
Blog door: Henk Prins
En dan is het zondag. De dag van de kerkdienst. De dag van de getuigenissen. De dag van het trainingsrondje. De derde dag van vroeg opstaan. Want mooie dagen beginnen vroeg, zei een leider ooit tegen mij.
Om kwart voor zes staat de wekker en om kwart over zes is het ontbijt. Er staat weer een overvloed aan heerlijk eten voor ons klaar en we genieten ook deze morgen weer van de goede verzorging, ons realiserend dat er honderd meter verderop kinderen lopen die misschien de hele dag geen eten kunnen krijgen. Dat maakt het wel dubbel.
Dan is het om zeven uur, tijd om naar de kerk te gaan. De Gulu Baptist Church is de kerk waar we naartoe gaan en we worden heel warm ontvangen. Het is een echte Afrikaanse Service met veel muziek, in standje burenruzie, liederen die aan Nederlandse versies doen denken en soms zelfs heerlijk meegezongen worden. Dan komt het moment dat er gedanst begint te worden en zelfs de Muskathleten de kerk dansend op de kop zetten. Wat een vrijheid wordt er gevoeld en wat een feest wordt er gebouwd.
We horen de getuigenissen van slachtoffers van de oorlog. Janet is als kind van school ontvoerd en heeft vier jaar in de bush geleefd in angst en ook als slavin in het huis van de machthebbers. Ook Jacob vertelt zijn getuigenis. Hij is als kind ontvoerd en heeft in het LRA later zelfs kinderen uit zijn eigen omgeving moeten ontvoeren. Het zijn twee gebroken mensen die God intens dankbaar zijn voor Zijn bemoeienis met hun leven, omdat ze het anders waarschijnlijk niet hadden overleefd.
Na de lunch maken we ons klaar om naar Guru Guru te gaan voor een ontmoeting met nog twee slachtoffers van de oorlog. Ook staat er een trainingsrondje van ongeveer een uur op het programma. Maar eerst maken we een stop op een grote rotsformatie die we in onze sportprestatie ook zullen tegenkomen. Jacob houdt hier een kort praatje over de geschiedenis van deze plek, een plek waar de kinderen in de oorlog naartoe werden gebracht en worden gescheiden op basis van schoonheid. De 'mooie' kinderen werden doorgestuurd naar het kamp van Joseph Kony en de rest werd dan onthoofd door andere kinderen en van de rots gegooid. Een ontzettend mooie plek met zo'n verschrikkelijke geschiedenis. Jacob sluit af met een persoonlijk verhaal en we gaan terug naar het imposante gebouw, een paar honderd meter naar beneden.
Daar krijgen we de getuigenissen van twee andere slachtoffers, Dennis en Lucy te horen. Dennis, die in 1993 op 13-jarige leeftijd wordt ontvoerd, wordt getraind tot soldaat in Soedan en moet in vele gevechten met het Ugandese leger vechten voor zijn leven. Hij kan in 1998, na ontsnapt te zijn, uiteindelijk weer naar huis terug. Ook Lucy het een schrijnend verhaal. Ze is in 1994 als 9-jarig meisje uit huis gelokt om iemand eten te brengen dat ze aan het bereiden was en werd ontvoerd. Ze moest een hele nacht lopen en is in het kamp van Joseph Kony uitgehuwelijkt aan een 60-jarige commandant van het LRA en één van zijn vrouwen geworden. Na tien jaar is ze gevlucht, met een kindje van een eerder overleden, andere vrouw van deze commandant. Ze heeft een vreselijke periode meegemaakt, ze vertelt er een klein beetje van maar kan niet teveel vertellen omdat dat te heftig is, ook voor haar zelf.
Tenslotte gaan we terug naar het project en hebben we onze training. Iedereen gaat een uur sporten, op de fiets, rennend of wandelend de route even 'proeven'. Het was een heerlijke manier om de rest van de dag te verwerken. Samen met de kinderen op het project wordt er nog heerlijk ontspannen gespeeld.
Bij terugkomst in het hotel wacht er een heerlijk diner op ons, frissen we ons allemaal op en hebben we om negen uur een devotion. We zingen enkele liederen en Maaike neemt ons mee in de verhalen van de bloedvloeiende vrouw, Zacheus en de Samaritaanse vrouw. Hierin mogen we leren dat Jezus ons allemaal persoonlijk goed genoeg vindt om te zien en tijd mee door te brengen. Naderhand is er tijd voor gebed en enkelen van ons maken daar dankbaar gebruik van. Al met al een hele bijzondere avond. Morgenvroeg om half acht is het weer tijd voor het ontbijt. Welterusten.
