Dag 5: indrukwekkend uitzicht

Dag 5: indrukwekkend uitzicht

“Seatbelts please!” Het is een zinnetje dat inmiddels vertrouwd overkomt. De buschauffeur heette ons welkom en reed ons vandaag naar de DMZ. Dit staat voor Demilitarized Zone, een gebied tussen Noord- en Zuid-Korea wat vrijgemaakt is van militairen na de oorlog in 1953. Het is een neutraal stuk land zonder eigenaar, onder toezicht van de Verenigde Naties.

Tourgids Sue nam ons mee door deze dag heen. Ondanks de ietwat toeristische aanblik heeft Erik ons aangemoedigd om met geestelijke ogen te kijken naar alles wat we zouden zien en ervaren vandaag.

We begonnen bij een plein waar we uitleg kregen over verschillende monumenten, zoals het monument dat opgedragen is aan de families die in de oorlog van elkaar gescheiden raakten. Veel Zuid-Koreanen vinden bij deze plek hun steun. Door de verschillende beelden en muziekstukken die op het plein te vinden zijn, komt zó’n verlangen naar voren om weer één Korea te worden. ´Unification´ zie je overal staan.

Na een fijne lunch, inclusief het inmiddels vertrouwde Koreaanse soepje, vertrokken we naar de ‘derde tunnel’. Hoewel in 1953 de wapenstilstand getekend is (in die iconische blauwe huisjes die u misschien weleens op het nieuws gezien heeft), betekende dit niet dat er ook echt vrede was. De spanning tussen beide landen is altijd blijven bestaan en lijkt de laatste jaren weer toe te nemen. Recentelijk werden er heen en weer ballonnen met afval en ontlasting naar het buurland gezonden.

Maar iets langer geleden (jaren ’70-90) werden er vier tunnels gevonden die onder het DMZ-gebied gegraven zijn. Tunnels vanuit Noord-Korea richting Zuid-Korea met het doel om de vijand te verrassen en aan te vallen. De tunnels zijn naar alle waarschijnlijkheid gebouwd door dwangarbeiders en hierbij zullen ongetwijfeld velen omgekomen zijn.

De tunnels zijn inmiddels te bezoeken en dat is wat wij mochten doen. Achter elkaar aan liepen we driehonderd meter naar beneden de diepte in. Vijfenzeventig meter diep om precies te zijn (dat is ongeveer net zo lang als een flatgebouw met vijfentwintig verdiepingen!). De tunnel is 1635m lang, als bezoeker kan je 265 meter ver komen. Met gebogen ruggen hebben we als groep deze tocht gemaakt. Indrukwekkend om te zien hoe groot dit stelsel is. En dan te bedenken dat er misschien nog meer tunnels gemaakt zijn.

Bijgekomen van de steile tocht omhoog zijn we naar een uitkijkpunt gegaan waar je goed zicht hebt op de gehele DMZ en op Noord-Korea. Het was indrukwekkend om een eerste blik op Noord-Korea te hebben. Sommigen vielen stil en werden emotioneel. Er werd verbinding gevoeld met onze broers en zussen die zo dichtbij lijken, maar nergens ter wereld zo onbereikbaar zijn.

Vol van indrukken en ervaringen zijn we teruggereden naar het hotel voor het avondeten. De maaltijd is een ontspannen moment om door te praten en ook gezelligheid te ervaren. Iedereen voelt zich op z’n gemak, lief en leed worden gedeeld, we hebben het goed met elkaar als groep.

We sloten de dag af met de levensverhalen van twee Noord-Koreaanse vluchtelingen. Beide dames zijn zeer dankbaar dat wij als groep zo betrokken zijn bij Noord-Korea. Dat beseffen wij ons misschien niet zo, maar zij geven aan dat dit echt een enorme impact op hen heeft.

Deze twee vrouwen hebben zó’n ander leven gehad dan wij ons voor kunnen stellen. Beiden opgegroeid in een land met een strenge dictatuur. Om die reden is het gezin van een van die vrouwen gevlucht naar China. Ze ging als 13-jarige mee naar een onbekende toekomst. Haar moeder werd opgepakt en is jaren vastgehouden in de gevangenis. Net daarvoor had zij een zoon gebaard, maar hij overleed kort na haar gevangenschap.

Maandenlang hadden ze, naast veel wanhoop en verdriet, ook immense honger en dorst. Hun verhaal gaat over gevangenschap, de intense onzekerheid van hun verblijf, teruggestuurd worden naar Noord-Korea, weer vluchten, huiszoekingen naar Bijbels, diepe donkere dalen en zelfmoordgedachten.

“Als ik nu al die pillen neem, ga ik terug naar de hel” is een zin die bij ons blijft hangen…

Hoop en wanhoop, woede en stilte.

In de gevangenis ontmoette één van hen een aantal vrouwen die christenen bleken te zijn. Zij werden mishandeld en vernederd. Toen de bewakers hen vroegen of die bijbels echt van hun waren, en of ze écht in Jezus Christus geloofden, gaven ze daar vol zekerheid een ‘JA’ op. Dit kostte hen hun leven, ze werden vermoord. Dit liet een diepe indruk achter op één van de vrouwen. Het legde uiteindelijk de basis voor haar geloof in Jezus Christus.

De verhalen reiken nog zo veel verder. Wat ze nog meer met ons deelden, is bijna onmogelijk om op te schrijven. Het maakte een onuitwisbare indruk op ons. We sloten de dag af door samen met hen voor elkaar te bidden.

Morgen hebben we een devotion met uitzicht op Noord-Korea en daarna gaan we richting de locatie van de Muskathlon! Morgenavond gaat het al beginnen voor de wandelaars. We houden jullie op de hoogte!