Dag 5: een dag van hoop
Vandaag mogen we uitslapen! We worden pas om half acht aan het ontbijt verwacht en dat is maar liefst twee uur later dan de afgelopen dagen. Het is extra fijn dat iedereen vandaag extra fris is, want vandaag is een dag waar veel deelnemers al heel lang naar uitkijken: de ontmoetingen met de kinderen die gesponsord worden, staan op het programma!
Na een korte busrit komen we aan bij een natuurgebied met een prachtige waterval. Dit is de plek waar we de kinderen gaan ontmoeten. De zenuwen zijn bij een groot deel van de groep zijn goed voelbaar. Hoe bijzonder is het om het kind te ontmoeten waar je -in sommige gevallen- al jarenlang brieven mee schrijft! Het begin is misschien enigszins onwennig. Als we het terrein op komen, zitten de kinderen al klaar. Ook hier zijn heel veel gespannen gezichtjes te zien. Gelukkig, we zijn niet de enigen! Na een korte introductie is het tijd om de kinderen dan eindelijk te ontmoeten. Een voor een worden de kinderen naar voren geroepen en vind de eerste ontmoeting met hun ‘sponsor’ plaats. Hoewel het misschien wat oncomfortabel voelt, heeft Marjan ons vanochtend uitgelegd dat het voor de kinderen echt enorm bijzonder is om hun ‘sponsor’ te ontmoeten. Ja, het is een voorrecht om financieel ondersteund te worden, maar het is voor hen nog bijzonderder om te weten dat er iemand aan de andere kant van de wereld is die enorm veel om hen geeft. Een van de gevolgen van leven in armoede is dat het zelfbeeld van de kinderen erg laag is. Vandaag is dus een dag waarop zij zich echt enorm speciaal voelen.
Hoewel de meeste kinderen het nog wel even spannend vinden, werken de ijsbrekers in de vorm van springtouwen, voetballen en ander speelgoed erg goed. Al snel rennen er overal kinderen rond en verschijnen er steeds meer lachende gezichten. Vanuit Compassion zijn er een trampoline, een springkussen en een klein zwembad geregeld. Als het eerste kind eenmaal het zwembad in durft te gaan, volgen er al snel meer en ontstaat er een waar waterfestijn. Het is mooi om te zien hoe ieder kind de aandacht krijgt die het verdient. De een rent continue samen met zijn ‘sponsor’ achter een bal aan, de andere gaat helemaal op in alle rondvliegende bellenblaas en weer een ander gaat helemaal op in het aanleren van een klapliedje. Na een heerlijke lunch delen we de kinderen nog wat cadeautjes uit en mogen we voor hen bidden. Daarna is het helaas alweer tijd om afscheid te nemen, wat hier en daar wel voor wat tranen zorgt. Het is een dag die de kinderen én de deelnemers niet snel zullen vergeten!
Eenmaal terug aangekomen bij onze accommodatie is het tijd om nog een trainingsrondje van zo’n zes kilometer te doen. Op deze manier maken we de spieren nog even los en wennen we aan de weersomstandigheden en wisselende ondergronden. Het is een prachtige ronde door verschillende dorpjes in de omgeving. Uiteraard trekt de stoet van zo’n tachtig rennende, wandelende en fietsende blanke mensen in rode shirtjes behoorlijk de aandacht. Al snel rennen alle kinderen uit de buurt mee en worden er talloze high-fives gegeven. Aan het einde van de training is de stemming duidelijk: we hebben genoten van deze training en zijn meer dan klaar voor de sportdag van donderdag!
Na heerlijk te hebben gegeten, is het tijd voor de sportpresentatie. Peter en Gerjan zijn de afgelopen dagen druk bezig geweest de route om te leggen. Vanwege het heftige regenseizoen zijn hele delen van het parcours onbegaanbaar geworden en moeten er dus veel wijzigingen doorgevoerd worden. Tijdens de sportpresentatie wordt de route met de deelnemers gedeeld en krijgen zij allerlei ‘tips and tricks’ om de sportdag donderdag goed door te komen. Na deze presentatie is het tijd voor een bijzonder getuigenis. Een half jaar geleden, tijdens de voorbereiding op deze Muskathlon, kwamen we Kerstin tegen. Vanavond komt zij haar verhaal vertellen aan de hele groep. Een verhaal dat symbool staat voor een van de grootste gevolgen van extreme armoede in Ghana: kinderverwaarlozing. Het verhaal dat Kerstin deelt is enorm kwetsbaar. Als kind zijn haar ouders uit elkaar gegaan, is ze bij haar vader gaan wonen en werd ze grotendeels aan haar lot overgelaten. Op haar dertiende kwam haar vader erachter dat Kerstin niet naar school ging -haar vader betaalde niet en Kerstin kon dit zelf ook niet betalen- en werd ze op straat gezet. Kerstin is bij een vriendin gaan wonen die haar onderdak kon bieden. Dit was echter ook het enige waarmee zij kon helpen, verder moest Kerstin alles zelf nog regelen. Een andere vriend bood aan haar wel financieel te willen ondersteunen, maar op een avond bleek dat hier wel iets tegenover moest staan. Kerstin werd vastgehouden in het huis van deze ‘vriend’, werd door twee mannen verkracht en raakte zwanger. Op dit moment was ze nog maar veertien jaar oud. Haar familie wilde nu helemaal niets meer met haar te maken te hebben. Gelukkig schoten de pastors uit de kerk te hulp en vond Kerstin een pleegmoeder die ongelofelijk veel van haar houdt.
Het verhaal houdt hier gelukkig niet op. Het verhaal van Kerstin is een verhaal van hoop. Kerstin heeft een tweede kans gekregen, heeft een huis, liefhebbende mensen om haar heen, wordt ondersteund door Compassion en gaat weer naar school. En dat niet alleen: ze heeft een droom, een toekomstvisie. Haar droom is om advocaat te worden en op te komen voor mensen voor wie niemand anders opkomt. Een droom die zonder wonder nooit werkelijkheid kan worden. Vanavond mogen we Kerstin echter vertellen dat we haar gehele studie zullen betalen vanuit een deel van de opbrengst van de Muskathlon. Juist iemand als Kerstin kan het verschil maken. We bidden dat ze advocaat mag worden en later op de plekken mag komen waar ze écht een verschil kan maken.
We hebben vandaag weer ontzettend veel meegemaakt. We gaan daarom nog even in teams uiteen om na te praten over deze bijzondere dag. Daarna is het tijd om heerlijk naar bed te gaan. Morgen staat er immers weer een bijzondere dag op het programma: we gaan op projectbezoek en huisbezoek.
