Dag 4: Schrijven met tranen
Vandaag nemen twee van onze deelnemers, Jesper en Marianne, ons mee in hun ervaringen op dag 4 van de Muskathlon.
Vandaag gaat de wekker vroeg, om 6:30 uur. Zo kunnen we zorgen dat we op tijd bij de Christ Church Gulu arriveren. Na het ontbijt gaan we hier lopend naartoe. Daar aangekomen, worden we opgewacht door een echte fanfare. De dirigent heeft deze jongens zelf opgeleid om samen de mooiste muziek te maken. We mogen achter het orkest aan en worden zo naar de kerk geleid, wauw! Dat is nog eens een binnenkomst, dat heb je niet elke dag!
Niet alleen het orkest, maar ook een prachtig koor is aanwezig. We zingen, ontvangen de zegen, bidden en zegenen anderen. De pastor geeft in de preek de volgende woorden mee: “je hebt goede en slechte mensen, de wereld is een plek van kwaad en duisternis. Stel je vertrouwen niet op de mens, maar op God. Vergeef de ander, verdedig je geloof (zonder geweld) maar mét de wapenrusting.”
Ondertussen duurt de dienst al 2 uur (voor ons best een zit in de warmte ;-) ). We vieren samen het Heilig Avondmaal, mooi om te zien en te ervaren hoe we allemaal hetzelfde zijn, we dienen dezelfde goede God.
Bij deze kerk zit ook een Compassionproject. Directeur vertelt ons dat ze hier maar liefst meer dan vierhonderd kinderen kunnen helpen. Wat bemoedigend om te horen!
Na het bezoek lopen we terug. De lunch in het hotel dient vandaag als scheiding tussen twee compleet verschillende werelden: dankbaarheid in de kerk, blijdschap op het Compassionproject en de meest onmenselijke gebeurtenissen bij het momument dat we nu gaan bezoeken.
Dezelfde vriendelijke buschauffeur brengt ons naar dit monument. Tijdens deze 1,5 uur durende rit over onverharde wegen beseffen we weer hoe uitgestrekt en groot de extreme armoede in Oeganda is. Overal zie je de primitieve hutjes en kleine kindjes aan de weg. Aangekomen bij het monument, genaamd Fort Partiko, worden we opgewacht door Ronald, de gids van vanmiddag.
Niet alleen krijgen we van de crew de waarschuwing om goed in te smeren tegen de felle zon, op elkaar te letten en DEET te smeren. De belangrijkste waarschuwing deze middag is: de gruwelijke verhalen die je gaat horen, kunnen misselijkmakend zijn. Wat we nu gaan beschrijven, is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Het moeilijkste deel van dit blog begint nu en verklaart ook de titel.
Loop in gedachten maar met ons mee. Ronald leidt ons door een kleine doorgang, ook wel de “Gate of no return” genoemd. De naam zegt het al: lokale burgers werden ontvoerd en hier gevangen gehouden. Een terugweg was niet mogelijk. Hier werd de beslissing gemaakt: word je verkocht als slaaf of ter plekke vermoord… We lopen verder en zien precies waar deze mensen gevangen hebben gezeten, waar hun leven tot een einde kwam. De details zijn gruwelijk. We zijn precies op de plek waar het kwaad overheerst heeft.
Na deze rondleiding geven vier Oegandese vrouwen hun getuigenis. Misbruik, ontvoering, verminking en wanhoop zijn de trauma’s en gevolgen van deze verschrikkelijke gebeurtenissen op en rond deze plek. Het komt binnen en we worden stil. Aan het einde van het bezoek, nadat we voor deze vrouwen gebeden hebben, geeft één van de vrouwen ons het volgende mee: “Mijn tranen zijn op. Ik kijk niet meer achterom. Ik richt mijn ogen op God en op de toekomst.
Verslagen en onder de indruk stappen we weer de bus in. De kracht van een individuele getuigenis werkt óók in de avond door wanneer we met elkaar luisteren, bidden en zingen. We worden ondertussen een hecht team met elkaar.
Zing en bid je met ons mee?
Eenmaal maakt U alles weer nieuw, Jezus
Eenmaal heelt U iedere wond
Heel de oude wereld verdwijnt
De pijn voorbij
Eenmaal maakt U alles volmaakt, Jezus
Eenmaal zal het duidelijk zijn
Alle zorg en wanhoop verdwijnt
De angst voorbij
Op die dag in de hemel
Wat een dag wat een vreugde zal dat zijn
Dan zijn wij bij Jezus
En klinkt het overwinningslied
