Dag 3: een lange, indrukwekkende reis
In dit blog neemt een van onze deelnemers, Henrik Pieter de Graaf, ons mee in zijn ervaringen op dag 3 van de Muskathlon.
Vandaag moeten we vroeg op want we hebben een lange reis (ca. 7 uur) voor de boeg. We reizen van Kampala naar Gulu, van het zuiden naar het noorden. Voor mij is dit gewoon een plek in Oeganda, maar deze plek neemt een prominente plek in in de geschiedenis van Oeganda, komen we tijdens de reis achter. Tijdens deze reis hebben we heerlijk de tijd om met onze teamgenoten na te praten over gisteren en ons te verwonderen over hoe dankbaar de mensen in Oeganda zijn. En hoe zij altijd God danken voor wat zij wél hebben!
Ongeveer halverwege de reis stoppen we om iets te eten. Hier vertelt een van de voorgangers over de verschrikkingen die in het noorden van Oeganda hebben plaatsgevonden. Onder de naam 'Het Leger van de Heer', moordde Joseph Kony hele dorpen uit. Hij stond bekend om zijn kindleger. Het verhaal wat ons allemaal het meeste raakt, is hoe deze kinderen tot kindsoldaat werden gemaakt; ze hadden de gewoonte om de kinderen op te pakken en de mannen. Vervolgens vroegen ze aan een kind wie zijn vader was. Hij kreeg de keus; of zijn vader neerschieten of hij werd zelf gedood. De vader zei dan meestal: 'dood mij maar, zodat jij kan leven!' De jongen deed dit vervolgens en zat zo vol schaamte dat hij niet meer terug kon.
'Neem dit mee als je straks Gulu ingaat', vraagt de voorganger ons.
In de bus ontmoeten wij een lid van de staf van Compassion, iemand die is opgegroeid in Gulu ten tijde van de heerschappij van Kony. Samen met de andere deelnemers vragen haar de hemd van het lijf. Pas even later bedenken we hoe dit voor haar moet zijn; al die vragen over haar verleden. We vragen haar of het oké is dat we deze vragen stellen. Haar antwoord is dat het goed is. In de eerste jaren na de oorlog kon zij alleen maar huilen, maar dat is nu minder. Dankzij God heeft zij weer een leven op gebouwd en dankzij Jezus. En samen met Jezus heeft zij de mensen die haar en haar familie deze verschrikkelijke dingen hebben aangedaan, kunnen vergeven. Ze hebben zelfs gebeden voor Kony of hij vergeven mag worden. Op het moment dat zij over vergeving spreekt, zitten wij met tranen in onze ogen. We krijgen even een 'masterclass vergeving' vandaag.
De busreis duurt uiteindelijk ruim negen uur, maar zo voelde het niet. We zijn dankbaar voor alle gesprekken onderweg en voor de mooie omgeving waar we doorheen rijden! Als we aankomen in ons hotel zijn de koffers er nog niet, maar dat geeft niet. We gaan eerst lekker sporten om alvast te wennen aan het klimaat; en dat is behoorlijk warm!
Na het sporten staat er weer een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Als het het eten op hebben, staat er weer een devotion op het programma. We beginnen uiteraard met aanbidding; dit keer half in het Engels en half in het Afrikaans. Samen met de hele lokale staf. Wauw, mijn bril kon weer af, want de tranen kwamen alweer! Na de aanbidding luisteren we naar een erg indrukwekkende preek van een van de geestelijk leiders, Jan Stoorvogel, en sluiten we af met het opwekkingslied “Op die dag”.
Tot slot gaan we nog even in onze teams uit elkaar. Het mooie hiervan is; we kennen elkaar net 72 uur, maar voeren nu al zulke diepgaande gesprekken. Ik ben dankbaar voor zulke mooie, oprechte kerels in mijn groep! We hebben ieder onze eigen vragen en strubbelingen, maar hebben allemaal één ding gemeen: we willen Jezus volgen!
Ik ben benieuwd naar morgen!
