Dag 1 en 2: in het stof van de meester
Wat een bijzonder moment, om met op de achtergrond het Victoriameer, stil te staan bij de eeuwenoude woorden: Volg Mij na. Zo de dag met 75 Muskathleten starten, na een heel korte nacht, is confronterend. Navolging, álles loslaten en Jezus volgen. Zo dicht volgen dat het stof van de Meester op jou komt? Wil je dat? Zijn bewogenheid, ook jouw bewogenheid laten zijn?
Na de lange reisdag van donderdag, is het vandaag tijd voor de eerste hele dag in Oeganda. We gaan met de busjes naar één van de ruim 400 projecten die Compassion in Oeganda heeft. In elk project worden gemiddeld zo’n 300 kinderen opgevangen. Kinderen waarvoor een warme maaltijd, onderwijs en gezondheidszorg nu wel gegarandeerd wordt.
Het wordt stil in de bus als we de sloppenwijk inrijden. We kijken extreme armoede recht in het gezicht. Als we uitstappen worden we bijzonder hartelijk onthaald door een groep musicerende kinderen. Ze nemen ons mee naar het kerkje en de school middenin deze sloppenwijk. We ontmoeten pastor Paul, die meer dan 35 jaar geleden luisterde naar de diepe roeping om juist in deze wijk een kerk en school te gaan bouwen. Met de hulp van Compassion staat er een organisatie die voor duizenden kinderen het verschil heeft gemaakt de afgelopen decennia.
Ontroerd luisteren we naar de dank die ze God brengen: God is good, all the time, klinkt het luidkeels. Er wordt gezongen, muziek gemaakt: You raise me up, when I am on Your sholders. Hoe dan, vragen we af: God draagt je? Zij geloven en zien dat God voor hen zorgt in hun situatie. Het maakt ons stil en beschaamd. Tranen branden in onze ogen.
We gaan vervolgens op bezoek (housevisit) waar we het gezin van een kind bezoeken wat in het sponsorproject zit. Wij gaan mee met Davis. Een schamel huisje (krotje zouden wij zeggen), waar moeder Annet ons dankbaar ontvangt. Ze vertelt ons dat haar man in 2011 is overleden, ze bleef achter met 13 kinderen. De jongste 5 kinderen wonen nog bij hun moeder. We zijn diep onder de indruk als moeder Annet vertelt over haar situatie (nauwelijks inkomen) en toch de maandelijkse huur moeten betalen. Daarnaast moet ze 200 shillings betalen voor elk jerrycan water. Op de vraag wat ze eten, antwoordt ze: ‘wat er is, eten we’. We vragen aan de kinderen wat hen gelukkig maakt. 'Als mama gelukkig is, zijn wij ook gelukkig.' Het zijn rake antwoorden. We zingen een lied met elkaar over de goedheid en kracht van God, het huisje vult zich met een loflied. Moeder Annet huilt van dankbaarheid. Op verschillende manieren geeft ze aan hoe dankbaar ze is dat haar zoon Davis een sponsor heeft gekregen. Zeker, niet alles is opgelost (veel is uiterlijk gezien weinig veranderd), maar er is hoop en perspectief. We bidden voor dit gezin en zegenen ze. We laten een tas met voedsel achter die we voor ze mee genomen hebben.
In Oeganda leven 2 miljoen kinderen in extreme armoede. Compassion vangt in Oeganda zo’n 150.000 op. Het raakt je enorm als je de beelden achter deze getallen ziet, voelt, ruikt en ervaart.
We blikken ‘s avonds terug op de dag en beseffen dat we een bijzondere dag achter de rug hebben. Nee, wij Muskathleten zijn geen helden. De ware helden zijn pastor Paul en moeder Annet, volhouden in vol vertrouwen, ook als de situatie niet of nauwelijks verandert. Ze eren God om wie Hij is.
Wandelen in het stof van Meester hebben we vandaag van heel dichtbij gezien, gevoeld en ervaren.
De indringende vraag waar we de dag mee gestart zijn luidde: wil je de Meester volgen? Sterker nog, wil je in het stof van de Meester zijn? Als zijn stof op je neerkomt, dan ben je dicht bij Hem. Wie is hier nu de gelukkige? Wie heeft de roep van Jezus: Volg Mij na, nu echt opgevolgd? Ik begrijp de vraag nu beter dan ooit.
