Dag 4: Grenzen doorbreken en samen sporten

Dag 4: Grenzen doorbreken en samen sporten

De tassen zijn ingepakt, klaar voor de volgende locatie en iets na achten stappen we de bus weer in op weg naar het eerste programma onderdeel van de dag. Voor sommigen is het meer klimmen dan stappen, want ook de mountainbikes in hun koffers moeten mee, dus die staan middenin het smalle gangpad. Naarmate we verder van de stad rijden komen we steeds verder van de bewoonde wereld, af en toe een dorpje met 5 tot 10 kleine, kleurrijke huisjes langs de onverharde weg. We genieten van het onbekende landschap en de natuur die aan ons voorbij gaat. Na een hobbelige rit komen we aan in een regio die zowel voor Open Doors als pastor Enrique een bijzondere rol speelt. Enrique legt uit dat deze regio onder de bezetting was van para militaire troepen, en veel van de gebouwen die er staan zijn door hen gebouwd. We worden bij het medische centrum welkom geheten door de lokale 'burgemeester', ze legt uit dat er hier maar 2 dagen per week een dokter aanwezig is, als je een van de andere dagen ziek wordt heb je een probleem, want er is ook geen ambulance.

Onder begeleiding van pastor Enrique, de burgemeester, en een groot deel van de lokale community lopen we door het dorpje naar een open veld. Enrique legt uit dat jaren geleden Anne van der Bijl naar deze plek is gekomen om een meeting te hebben met de commandant van de guerrilla troepen over een vredesverdrag tussen hen en de lokale regering. Hij nam een gigantisch risico omdat hij op dat moment niet gesteund werd door de lokale regering, maar werd gezien als vijand van de staat. Hij kwam, deelde het evangelie en beloofde de commandant dat voor elke man die zijn wapen zou neerleggen, in plaats daarvan een bijbel zou krijgen. 1 jaar later namen ze contact op met Pastor Enrique om deze vreemde man uit Nederland te contacten om een vredesverdrag op te stellen.

Anne kon er zelf niet bij zijn, dus de internationale directeur ben OD nam zijn plek in. Het was een lang proces maar uiteindelijk kwamen ze tot een overeenkomst. Het resultaat was dat in totaal, in allerlei gebieden, meer dan 25.000 mannen hun wapens neerlegden en de illegale troepen verlieten. Het open veld waar wij op dat moment bij stonden was de plek waar in 2008 de overhandiging plaatsvond voor 1000 van deze mannen, die hun wapens omruilden voor bijbels. De demilitarisatie vond in heel Colombia plaats, maar dit was wel de meest significante, waar ook veel leiders van de troepen bij betrokken waren. Enrique deelt dat hij het evangelie met deze mannen mocht delen, en daarna nog onderdeel mocht zijn van 3 andere demilitarisatie momenten in deze regio. Veel van deze mannen zijn tot geloof gekomen, en een aantal zijn nu pastors in hun eigen community. We nemen een moment om samen een aanbiddingslied te zingen op deze plek, een lied van dankbaarheid voor alles wat God hier heeft gedaan. Het is bijzonder om deze verhalen te horen, maar tegelijkertijd worden wij ook uitgedaagd om na te denken over hoe wij omgaan met ons geloof. We vinden dit soort verhalen inspirerend en moedig, maar waarom vinden we het zelf zo lastig om ons geloof met onze buurman te delen in een land waar we compleet vrij zijn om dat te doen? Wat houdt ons tegen?

Na een korte wandeling door de rest van het dorp, komen we uit bij een bijzonder gebouw. Het bestaat uit twee ruimtes, met een verbindend dak ertussen. Het is een gedenkplaats voor de lokale gemeenschap, een plek waar actief wordt gewerkt aan vergeving en genezing van alles wat hen is aangedaan. Ze wilden deze plek creëren waardoor ze hun verleden niet zouden vergeten, maar ook met hoop zouden kunnen dromen over de toekomst. En zo is de ene ruimte ingericht met materialen, kaarten en gereedschap uit hun cultuur. De andere ruimte bevat foto's van momenten van vergeving, tekeningen met dromen die de kinderen hebben uitgeschreven voor hun regio. Dromen van vrede, herstel, van verandering. Dit volk heeft een rijke boeren-geschiedenis, het zijn agrarische mensen en ze willen niets liever dan hun eigen gewassen kunnen kweken en kunnen voorzien in de basisbehoeften van hun gezinnen. Maar op dit moment hebben ze geen land. De lokale regering zou hen moeten helpen maar doet hierin niets, en ze voelen zich verlaten. Terwijl we deze verhalen mogen horen, worde. de koffie en de verse koeken door de rijen doorgegeven. Zelfs al hebben ze zo weinig te geven, deze mensen zijn zó ontzettend gastvrij en laten hun dankbaarheid dat we hier gekomen zijn op elke manier blijken.

Voordat we verder gaan mogen we nog bidden voor de lokale gemeenschap en hen, met hun 'burgemeester' en pastor zegenen. We staan in een kring om hen heen, en als het volmondige 'amen' heeft geklonken worden de rollen omgedraaid. We worden naar het midden van de cirkel gevraagd zodat de lokale kerkgemeenschap om ons heen kan staan om ook voor ons te bidden. De pastor neemt het woord, maar ook de rest van de community strekken hun handen naar ons uit en beginnen vol passie voor ons te bidden. Ik versta geen woord van wat ze zeggen, maar het hart komt wel over - wat een zegen om dit moment mee te mogen maken.

Na dit bijzondere moment stappen we een volgende bus in. De bus van vanochtend had al was meer karakter dan de bus die ons de afgelopen dagen heeft rondgereden (ramen die niet helemaal vast zitten en wat losse stoelen), maar dit is nog weer een stapje verder. Blijkbaar past de vorige bus niet door de smallere weggetjes die we begaan, dus stappen we allemaal braaf in en genieten we van de culturele ervaring als we over de landweggetjes stuiteren.

We worden door pastor en zijn team welkom geheten bij zijn thuis. 'Dit is het huis dat God mij en mijn familie heeft geschonken. Ik ben verheugd dat ik jullie hier welkom mag heten. Dit is ook jullie thuis'.

Na de lunch maken we ons klaar voor het sportmoment. Zo fijn om lekker te mogen bewegen, maar een aantal van ons voelen ook wel een beetje de spanning. Hoe zou ons lichaam reageren in deze temperatuur? En hoe gaat het parcours zijn? 

 Als we de groepsfoto hebben genomen in al onze rode shirtjes, mogen we naar de start. Met een. Brede glimlach geeft pastor Enrique voor ons het startsein 'Très, due, Uno..' en we gaan! We lopen over de onverharde track door het glooiende landschap, langs de huisjes van de lokale bevolking - die allemaal staan te zwaaien met hun telefoon in de hand om ons te filmen. Het moet voor hun ook wel een bizar gezicht zijn, die gekke Nederlanders die hier komen om in de hitte rondjes te gaan rennen. Het is pittig, maar de sfeer zit er goed in, en we genieten. Tegen de tijd dat de meesten van ons bij de finish aankomen zijn onze gezichten al bijna de kleur van ons muskathlonshirt en loop het zweet letterlijk in straaltjes langs onze benen.

Als we een beetje zijn afgekoeld en het lokale OD team en de crew ook weer terug zijn van hun post, komt de bus eraan en gaan we richting de laatste stop van vandaag, waar we nog een devotion zullen hebben en luisteren naar de getuigenis van pastor Enrique.

Vanochtend in de bus zongen we een aantal nummers, onder andere het lied Samen in de Naam van Jezus. Een aantal van de zinnen raken me dit keer meer dan normaal: 'en de Geest doorbreekt de grenzen, die door mensen zijn gemaakt', en 'heel de wereld moet het weten, dat God niet veranderd is'. De eerste vat samen wat we de afgelopen dagen hebben gezien en gehoord in de getuigenissen van onze vervolgde broers en zussen, wij zijn één familie, verbonden met elkaar. De tweede is de concrete oproep en uitdaging voor ons die daaruit voortkomt. Dezelfde God van de Bijbel, dezelfde God die Anne van der Bijl de kracht gaf om het gesprek aan te gaan met de leider van de guerilla troepen (zijn bijnaam was 'de duivel') om met hem het evangelie te delen en te praten over vrede, dezelfde God die onze broers en zussen de kracht geeft om over de hele wereld -ondanks de risico's en bedreiging- letterlijk hun hele leven te geven aan Jezus, diezelfde God wil dat iedereen Zijn liefde en bevrijdende kracht kent. Heel de wereld móet het weten, en ik voel me opnieuw uitgedaagd om de urgentie daar van te voelen