Dag 3: de gebrokenheid van persoonlijke verhalen

Dag 3: de gebrokenheid van persoonlijke verhalen

Vandaag stond in het teken van kerkbezoek en getuigenissen. Vanaf 6.30 uur was er ontbijt, en om 7.30 uur vertrokken we naar de kerk. Om 8.00 uur zou de dienst beginnen, maar toen we om 8.15 uur aankwamen, waren ze nog niet gestart. We werden hartelijk ontvangen met applaus toen we binnenkwamen. Het was een grote kerk, en we mochten met alle Muskathleten vooraan zitten. Tijdens de hele dienst vertaalde een Open Doors-collega alles van het Spaans naar het Engels. De dienst begon met een opening, waarna we gingen worshippen. In een half uur hebben we drie liederen gezongen. Voor de Muskathleten was meezingen in het Spaans wat lastig, maar meeklapppen ging wel.

Na het zingen was het tijd voor de collecte. Daar hebben ze hier een nogal speciale collectebak voor, namelijk een miniatuurversie van het kerkgebouw. Hierna werd de pastor voorgesteld, en gingen de kinderen naar een ‘kindernevendienst’. De pastor heette ons welkom en las Daniël 1 voor. Vervolgens vertelde hij dat wij na de dienst van harte welkom zijn om wat te eten en te drinken. Hij zei: “What we have, we give.” Mooi om te zien dat ze ons zoveel geven, ook al hebben ze zelf niet veel. Hierna werd iedereen uit de kerk uitgenodigd om ons welkom te heten. Iedereen stond op, en iedereen kreeg een hand of een knuffel van de hele gemeente. We voelen ons ontzettend welkom hier.

Pastor Enrique bedankte iedereen dat hij hier samen met de Muskathleten mag zijn. Hij vertelde waarom hij hier is. Hij gelooft dat het geen toeval is dat wij vandaag in deze kerk zijn. Hij zei: “Bij het bouwen van de kerk is er over nagedacht dat er op een dag 50 mensen van de Muskathlon bij zouden passen.”

Alle Muskathleten werden op het podium uitgenodigd en we zongen ‘Waymaker’ en ‘The Blessing’, met Jafeth achter de piano en Vincent met de gitaar. Het was echt prachtig om zo te zingen met deze gemeente, iedereen in zijn eigen taal. Het raakte ons diep in ons hart, de verbondenheid met het lichaam van Christus.

Na de preek werd de dienst afgesloten. Ondertussen was het 10.45 uur, net geen drie uur verder dus. Na de dienst stond in de ruimte achter de kerkzaal een hele tafel vol fruit voor ons klaar; er wordt ontzettend goed voor ons gezorgd. We waren een bezienswaardigheid, want we zijn de hele ochtend gefilmd en op de foto gezet.

We werden uitgenodigd om te luisteren naar het persoonlijke getuigenis van pastor Ricco* (schuilnaam). “Het is een zegen om hier voor jullie te staan. Ik ben wat zenuwachtig, maar ik zal mijn getuigenis geven.”

"Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Van mijn vader en moeder heb ik geleerd dat er niets mooier is dan God te dienen. We leefden in een gebied met veel landbouw, meren en een prachtige natuur. Daarnaast vertelden we veel over Jezus in de omgeving. Guerrillagroepen in ons gebied waren hier tegen. Er kwam steeds meer geweld. Mijn vader is wel drie keer ontvoerd. Een van de keren dat mijn vader werd ontvoerd, werd hij naar de commandant van de groepen gebracht om vermoord te worden. Maar de commandant herkende mijn vader en herinnerde zich dat mijn vader ooit voor zijn zoon had gebeden nadat deze was gebeten door een slang. Dat gebed had de slangenbeet genezen. Daardoor werd mijn vader gespaard, en dat gaf mijn persoonlijke geloof een enorme boost. God was daar om mijn vader te beschermen."

"In de regio veranderde veel. Mijn vader leidde alle pastors in ons gebied en er kwam meer vervolging. Een groep besloot pastors te doden. Dat raakte mijn vader diep. Op een dag werd een van de pastors waar mijn vader leiding aan gaf onthoofd, en men voetbalde met zijn hoofd. Daarom startte mijn vader een gebedsbeweging tegen deze guerrillagroepen. Hij maakte bekend wat deze groepen de pastors aandeden. Mijn vader was bezig met het stichten van kerken. De pastor van een van die kerken werd een goede vriend van hem. Op een dag kwamen gewapende groepen naar die kerk, en de vriend van mijn vader werd vermoord in bijzijn van de hele kerk. Ik herinner me dat mijn vader bij de begrafenis zei: “Ik ben bang dat ik de volgende ben.” En als zoon zei ik: “We moeten hier vandaan vluchten.” Hij legde zijn hand op mijn hoofd en zei: “We moeten moedig en sterk zijn. Onze plek is hier, om te bouwen aan Gods Koninkrijk.” Een week later werd mijn vader vermoord. Ik was 15 jaar, en mijn rots, mijn geestelijke vader, werd uit mijn leven gerukt. Soms kwam de politie niet eens meer om de doden op te ruimen vanwege de vele geweldsexplosies. Zo heb ik het lichaam van mijn eigen vader opgehaald."

"De bedreigingen bleven doorgaan, en uiteindelijk besloten we de stad te verlaten. Maar we hadden geen idee waar we naartoe konden. Het was moeilijk om mijn geloof te behouden. Waar is God om zijn kinderen te beschermen? Het voelde alsof ik verbannen was. Ik wist dat God bestond, maar ik begreep het lijden niet. Ik wist ook niet hoe ik mijn moeder kon helpen."

"In 1997 maakte ik kennis met een veldwerker van Open Doors. Deze veldwerker zag mij en omhelsde me intens. Het voelde alsof het een omhelzing was van mijn eigen vader." Pastor Ricco begon te huilen; dit raakte de groep enorm. "Open Doors hielp me mensen te trainen, zodat zij terug konden gaan om het evangelie te delen en te volharden. De guerrillagroepen begonnen kerken in brand te steken. Ik wist dat er mensen waren die uit de guerrilla wilden stappen, maar zij werden door de kerk afgewezen of wisten niet hoe ze eruit konden stappen. Toen ik deze mensen verzamelde en hen naar Jezus leidde, begon het geweld opnieuw op te laaien. De overheid dacht dat ik een leger aan het vormen was. Mijn vrouw werd bedreigd. Er kwamen boodschappers bij mij thuis die me foto’s lieten zien waarop ik mensen doopte. De guerrilla bedreigde me: “We willen niet dat jij dit doet.” Toch heb ik veel mensen gedoopt. Op een dag heb ik zelfs de vrouw van de commandant gedoopt."

"Er zijn groepen die het niet accepteren dat we kinderen over Jezus vertellen; zij willen de kinderen liever rekruteren voor criminele organisaties, zoals in de wapenindustrie. Dus bid alsjeblieft voor ons, zodat we dit werk kunnen blijven doen. Op een dag brachten de milities mij op de proef. Ze brachten een man bij me en zeiden dat dit de man was die mijn vader had vermoord. “Wat moeten we met deze man doen?” vroegen ze. Ik legde mijn hand op hem, zegende hem en vergaf hem. Ik bad dat Jezus in zijn hart zou komen."

Als Muskathlon-groep gingen we om Pastor Ricco heen staan en baden we voor zijn bediening. We vroegen God om hem standvastig te maken en gevoelig voor de mensen om hem heen. Ondertussen had de gemeente een lunch voor ons klaargemaakt. Na de lunch kwam er een vrouw binnen met haar dochter en zoontje. We gingen luisteren naar haar persoonlijke getuigenis.

"Ik ben Marcella* (schuilnaam). Vanaf mijn 20e levensjaar volg ik Jezus. Het was een geweldige tijd om dit op jonge leeftijd mee te maken. Ik ben verheugd om zoveel jonge mensen in jullie groep te zien. Op mijn 23e trouwde ik met Sanchez* (schuilnaam). Samen dienden we de Heer in de kerk. Na een tijd verhuisden we naar een gebied waar een guerrillagroep actief was. Later kwamen er meer bij, en dit zorgde voor een toename van de dreiging. Ze gingen ons controleren. We hadden geen vrijheid om naar de kerk of naar de winkel te gaan; ze wilden alles van ons weten. Soms moesten we de tijd van onze diensten aanpassen, omdat de bendes dat eisten."

"Collega’s van mijn man vroegen of we niet naar een veiliger gebied wilden verhuizen. Hij zei nee, en we gingen door met evangeliseren. We spraken veel met jonge mensen en vertelden hen dat ze zich niet moesten aansluiten bij de bendes. De jongeren geloofden dat God hen zou beschermen. We hebben vaak moorden gezien dichtbij ons huis; mensen werden zomaar van het ene op het andere moment vermoord. Zelfs na een kerkdienst konden mensen soms niet vertrekken vanwege de dreiging om vermoord te worden."

"Op een dag hoorden we schoten toen we achter ons huis waren. We gingen weg, de straat op, maar toen we thuis terugkwamen, vonden we mijn man in de woonkamer. Doodgeschoten. We waren in shock. Op dat moment wilde ik huilen, maar ik moest sterk zijn voor de kinderen. God gaf me daarvoor de kracht. Mijn zoontje was toen 5 jaar en mijn dochter 12 jaar. Ik wist niet hoe ik de kinderen moest vertellen dat hun vader dood was, en dat dit niet Gods schuld was. Marcella dacht dat God hen hierop had voorbereid, omdat haar man de week ervoor had gepreekt over vervolgd worden voor het volgen van Jezus. Hij had gezegd: “Als dit ons overkomt, mogen we dat zien als een overwinning.”

"Ik was intens verdrietig om iemand te verliezen waar je van houdt. We wilden weg om een ander leven te leiden. Op een dag ontmoette ik Pastor Enrique. God gebruikte hem om me steun en kracht te geven om door te gaan. Daardoor besefte ik dat God bij me was en dat er mensen om ons heen waren die voor ons baden. God heeft ons geen leven zonder problemen beloofd. De Bijbel zegt dat we tegenslagen zullen hebben, maar God belooft ons dat Hij bij ons zal zijn, wat er ook gebeurt. En zo hebben we dat ervaren. Hij heeft ons nooit in de steek gelaten."

"Nooit heb ik God gevraagd waarom, want Zijn plannen zijn uniek. Als God toestaat dat mijn man om het leven wordt gebracht, dan is dat Zijn wil. Hij heeft de controle over alles, en al onze dagen zijn door Hem geteld. De dood is de overgang naar de hemel. Het was ontzettend moeilijk. Ik wil dat mijn kinderen opgroeien met een hart vol herstel, en ik geloof dat God hen daarbij helpt. Ze begrijpen dat God echt is en ons vasthoudt. God is hun Vader, maar ze missen hun aardse vader. God zorgt overal voor hen. En als ze iets willen, zeg ik: “Vraag het aan jullie hemelse Vader.”

"Toen ik hoorde dat er christenen uit Europa voor mijn gezin aan het bidden waren, raakte dat me enorm. Het is zo belangrijk geweest. Dankzij jullie gebeden heeft God ons gesterkt en kracht gegeven om door te gaan. Hij leert ons om te vergeven, en ik bid dat God het hart van de kinderen herstelt. Dat ze zonder haatgevoelens mogen opgroeien. Het is zo waardevol om met Open Doors verbonden te zijn. Ik wist niet dat er mensen waren die voor vervolgde christenen bidden. Toen ik hoorde dat jullie zouden komen, werd ik zo verheugd. Jullie zijn de mensen die voor ons bidden en die zich inzetten voor de vervolgde kerk. Ik spreek met veel andere mensen, maar ik huil niet vaak. Maar hier, bij jullie, voel ik dat jullie als familie voor me zijn, zodat ik in vrijheid kan huilen. Jullie zijn echt mijn familie. Ik houd van jullie. Bedankt, lieve broers en zussen; dit was een goede dag."

We zijn diep geraakt door dit krachtige getuigenis. We huilen samen, omhelzen elkaar, bidden voor elkaar en spreken woorden van leven uit over de dochter en het zoontje van Marcella. Dit gezin dragen we in ons hart.

De groep stapt in de bus en vertrekt terug naar het hotel. We hebben twee uur de tijd om tot rust te komen. We duiken het zwembad in of ontspannen op de kamers. Ons hart is vandaag geraakt door de gebrokenheid van de persoonlijke verhalen, maar er blijft een hoopvolle overtuiging dat God trouw is.

Na het diner was het tijd voor devotion van Jesse en teamtijd. Jezus is meer dan alleen de Rabbi is ons leven. Hij is ook de Redder van ons leven. Zijn liefde vindt mensen die leven in gebrokenheid. Zijn liefde hersteld, geneest en bevrijdt. Hoe groot de duisternis is in het leven van een persoon, er is mag één ontmoeting nodig met Hem en alles kan veranderen. Zijn licht schijnt op de donkerste plekken en meest afgelegen gebieden in deze wereld. Hij beweegt de hemel en de aarde om ook jou te vinden. Hij weet wat er speelt in je leven en Hij zal niet rusten totdat Hij ook jou heeft gevonden.