DAG 3 EN 4
Niets gaat verloren in Gods Koninkrijk
Na het gezamenlijke ontbijt pakken we alles in de bus en
vertrekken we richting het centrum van Bucharest, waar we deel uit mogen maken
van een Roemeense dienst. Een van de voorgangers in onze groep deelt uit Lukas
4, waar Jezus voorleest uit Jesaja 61. Na de overdenking sluiten we samen af
door het ‘Onze vader’ te bidden, ieder in zijn of haar eigen taal. Roemeens,
Nederlands, Engels en Oekraïens lopen door elkaar heen, en ons gebed komt samen
in een unaniem ‘amen’.
Tijdens de worship proberen we zo goed en zo kwaad als het gaat mee te zingen,
maar dat valt in het Roemeens niet mee. Gelukkig komen een aantal van de
melodieën bekend voor en kunnen we de Engelse of Nederlandse tekst zingen. Het
is zo bijzonder om op deze manier samen kerk te zijn. We verstaan elkaar niet,
maar we zijn met elkaar verbonden in Christus.
Na de worship worden we aangemoedigd om in kleine groepjes met elkaar te
bidden. Een heel klein, gerimpeld oud dametje komt naar ons toe en pakt ons bij
de hand. Het is duidelijk dat ze heeft besloten dat we samen gaan bidden. We
verstaan geen woord van wat ze zegt, maar er klinkt een diepe emotie in haar
stem als ze met haar Hemelse Vader spreekt. Het is bijzonder om met en voor
deze zus te mogen bidden. We kennen haar verhaal niet, maar stellen ons voor
dat ze al tientallen jaren met de Heer optrekt en voor vele generaties heeft
gebeden die ze heeft zien opgroeien.
Als de dienst is afgelopen krijgen we nog snel een
rondleiding door de kerk en het aangrenzende gebouw. Hier hebben ze namelijk de
afgelopen jaren duizenden Oekraïense vluchtelingen opgevangen. De kamers
beneden de kerkzaal zijn ingericht als grote opslagkamers waar schone kleren,
toiletartikelen en eten worden opgeslagen. Er is buiten ook een nieuwe opslag
gebouwd voor alle donaties die de kerk binnenkrijgt, en in het gebouw naast de
kerk zijn slaapzalen ingericht met in totaal 45 bedden.
De voorganger die ons rondleidt vertelt over zijn visie voor deze mensen; ‘we
zijn een noodopvang; een doorstroomlocatie, maar ook al zijn ze hier maar kort,
we willen dat mensen zich welkom voelen. We zien ze niet als vluchteling maar
als gast. We bieden hen de mogelijkheid om als vrijwilligers mee te helpen in
onze kerk. Zo helpen we ze uit de mentaliteit van het slachtoffer te komen, en
een dienende houding aan te nemen.’ Een groepje tienerjongens Als we vragen hoeveel mensen ze al hebben
kunnen helpen zegt hij met een lach, ‘toen we boven de 10.000 kwamen zijn we
gestopt met tellen.’
De laatste kamer die hij ons laat zien is net opgeknapt, gesponsord door een
lokale ondernemer. Toch zitten er al krassen en vlekken op de nieuw geverfde
muren. ‘We gaan er ook niet meer overheen schilderen,’ vertelt onze gastheer.
‘Net nadat deze kamer klaar was kwam er een groep jonge moeders met kleintjes
bij ons, en deze kamer was perfect voor hen. De krassen laten we staan op de
muur omdat ze een doel hebben, ze vertellen hun verhaal.’
Voordat we met de trein vertrekken geven we de deelnemers nog een opdracht mee, om ze weer wat bewuster te maken van de vrijheden die ze gewend zijn. We geven een ieder wat contant geld mee voor het begin van de treinreis; dit mogen ze gebruiken om eten of drinken te kopen waar ze het de gehele reis van Roemenië naar Nederland mee moeten doen. De meesten overleggen eerst in hun teams; wat is de beste tactiek? Waar kunnen we het goedkoopst eten halen? Het blijkt dat we aardig competitieve deelnemers in de groep hebben zitten. Fanatiek gaan ze aan de slag en een half uur later verschijnen ze trots op het perron met hun ‘buit’.
Het eerste deel van de reis terug naar Nederland leggen we
af in de nachttrein van Budapest naar Wenen. In de kleine ligcoupés waar we in
teams van 6 de nacht gaan doorbrengen wordt het al gauw erg gezellig. Naast dat
er ruimte is voor mooie gesprekken, gezelligheid en spelletjes, gaat onze
collega van Scharlaken Koord – specialist mensenhandel - bij de groepen langs
om meer met hen te delen over wat zij tot dusver hebben gezien, en hoe dat
gekoppeld is aan wat er in de gedwongen prostitutie in Nederland gebeurt. De
deelnemers krijgen een casus voorgelegd en gaan samen nadenken over hoe je
mensenhandel kunt signaleren in je eigen omgeving en wat we hier aan kunnen
doen.
Voordat ze gaan slapen kijken ze in hun teams de nieuwe documentaire Buying
Her, dat gaat over de vraag die het aanbod van gedwongen prostitutie drijft.
Sommigen kijken op hun eigen scherm, andere groepen hebben hun coupé ingericht
tot een kleine bioscoop, waar ze al liggend vanuit hun stapelbedden samen op de
laptop kijken. Om een uur of 4 komen we aan bij de Hongaarse grens en komt de
douane langs om al onze paspoorten te verzamelen. We volgen de afgelopen dagen
het verhaal van een vrouw die vanuit Oost Europa naar Nederland is verhandeld,
en een van de middelen die haar pooiers gebruikten om haar te chanteren was de
valse documenten die ze haar gaven in ruil voor haar paspoort. Met al die
verhalen nog vers in onze gedachten voelt het erg vreemd om deze mensen onze
documenten te overhandigen, maar gelukkig krijgen we ze na een half uurtje
allemaal weer terug.
Tijdens de nacht gebeurt er een incident op het spoor waardoor de trein een
lange tijd stil komt te liggen en we al in Budapest moeten wisselen van trein.
Door de vertraging missen we onze overstap in Wenen, waardoor we ook onze
verbinding missen in München. Eenmaal in München genieten we van de extra tijd
om even onze benen te strekken en iets warms te eten. Met nieuwe energie komen
we allemaal aan op ons perron, klaar voor de reis naar Düsseldorf, als we op de
schermen zien verschijnen ‘+45 min’; het zal toch niet waar zijn! Een van de
deelnemers merkt op, ‘het begint nu bijna grappig te worden.’ Als groep zijn we
kalm en tevreden, er gebeurt van alles om ons heen, maar individueel ervaren we
een rust. God is bij ons, hoe dan ook komt dit wel goed.
Om de tijd de vullen pakken we de gitaar erbij en gaan we op het perron worship
liederen zingen.
Op een gegeven moment gaat een jonge man tijdens de aanbidden op het bankje
naast onze groep zitten met zijn flesje bier. Eerst is hij wat lacherig en
maakt hij grappen, maar terwijl hij luistert raakt hij steeds meer onder de
indruk; zelfs zo veel dat hij zijn biertje vergeet op te drinken. Een van onze
Muskathleten gaat het gesprek met hem aan en vraagt hem of hij ooit wel eens de
liefde van God heeft gevoeld, zijn antwoord: ‘Dat ervaar ik.’ We vragen hem of
we voor hem mogen bidden en zijn hart voor Jezus te openen. Hij bid mee om zijn
hart aan Jezus te geven en de Messias te gaan volgen. Net op dat moment komt de
trein het station binnenrijden. Met een overweldigd gevoel stappen we in de
trein; in Gods Koninkrijk gaat niets verloren!
We hopen om half 1 vannacht aan te komen in Düsseldorf vanaf waar we verder zullen reizen naar Amsterdam met de bus. We hebben net de tweede ronde van een Kahoot quiz gespeeld die een van de deelnemers in elkaar heeft gezet, met vragen over wat we allemaal hebben geleerd tijdens de reis. We spelen spelletjes en delen met elkaar hoe we deze reis allemaal persoonlijk ervaren. Sommigen pakken nog wat slaap; ook in Amsterdam staat ons weer een vol programma te wachten.
