Dag 2: God spreekt door taalbarrières heen
Blog door: Ilse Zorn
Kort was de nacht na zo’n lange reis. Toen we van de eerste 'ontbijtverwarring' bekomen waren (lees: nasi en bami als ontbijt) en de Balinese koffie ervoor had gezorgd dat de slaap naar de achtergrond was verdwenen, was het tijd om de dag met elkaar te beginnen.
Bovenop het dakterras van het hotel, met het geluid van spelende kinderen op de achtergrond, stonden we even stil bij waarom we hier zijn en verhoogden we Zijn naam! Joshua ging verder op het thema ‘Volg Mij’ en stond stil bij het punt dat wanneer wij ervoor kiezen om Jezus te volgen, Hij de weg zal kiezen die we mogen gaan bewandelen. We mogen deze week ingaan wetende dat God al voor ons uit is gegaan, dat Hij tot ons wil spreken deze week en dat Hij daar het land, de mensen en bovenal Zijn woord voor wil gebruiken.
Met deze bemoediging op zak stapten we met elkaar de bus in richting een van de lokale projecten hier op Bali. Voor het eerst zagen we Indonesië in daglicht, en we keken onze ogen uit naar alle verschillen. Wat een warm en liefdevol onthaal kregen we als groep. Handgemaakte zeepjes en armbandjes werden uitgedeeld en bloemen werden er bij ons in ons haar geschoven. De voorganger van ‘Galang Kasih’ zoals deze kerk heette sprak ons toe en vrijwel direct daarna gingen we in groepen mee met medewerkers van het project om op Homevisit te gaan. Een kijkje achter de (voor)deur, want in sommige gevallen was het de enige deur die het, vaak kleine, huisje bevatte. De woningen waar vaak families met meer dan drie kinderen in wonen, opgepropt in een kamer van vijf bij vijf.
Er valt een stilte. Deze mensen die weinig hebben, staan met open armen klaar om ons te verwelkomen in hun huis. Hoe mooi is het dat de dankbaarheid zo uit hun poriën stroomt dat ze niet anders kunnen dan trots laten zien wat ze hebben? We mogen met ze in gesprek, delen onze hobby’s en dromen en sluiten het bezoek af met gebed. Die verbondenheid die je voelt als broers en zussen met mensen die je nog niet eerder hebt ontmoet, is erg bijzonder om te ervaren! Nog onder de indruk van dat wat we hebben gezien en gehoord gaan we terug richting het project waar de lunch al voor ons klaar staat. Onze eerste Indonesische maaltijd, die wordt ondersteund door prachtige traditionele dansen ingestudeerd door kinderen uit het project. Vervolgd door prachtige getuigenissen van kinderen en medewerkers over dat wat God, door het werk van Compassion heen, in hun leven heeft gedaan.
Daarna was het toch echt tijd om zelf de handen uit de mouwen te steken. Verdeeld in groepen gingen wij samen met de kinderen aan het werk. Er werden voorbereidingen getroffen voor het maken van een stoel vanuit plastic flessen en er werden zeepjes gemaakt. Ook gingen er groepen aan de slag met het maken van armbandjes en het bakken van Pisang Goreng en overheerlijke brownies met een Indonesische twist! Het is hier heel normaal om zoete en zoute smaken te combineren, dus beide gerechten werden afgetopt met een heerlijke dosis kaas!
Voordat we het project verlieten kregen nog meer kinderen de gelegenheid om hun talenten te laten zien. Wat is het mooi om mee te maken dat ze in het project zo vrij worden gezet om deze talenten te ontwikkelen! En natuurlijk mochten wij ook de heupen even los gooien en werden we uitgedaagd om deze, soms toch wat snelle, pasjes te oefenen!
Overweldigd van alles wat we hebben gehoord en gezien stappen we weer terug in de bus. Inmiddels gewend aan het Balinese verkeer hadden we mooi de tijd om even tot rust te komen. Na een powernap of een duik in het zwembad was het tijd om te gaan eten. Op een prachtige plek konden we alles van de dag even laten bezinken, en wat is het contrast toch groot tussen deze twee werkelijkheden.
Een dag van extreme uitersten, maar één ding overheerst: dankbaarheid.
Dankbaarheid vanuit het personeel van het project dat we bij hen op bezoek waren, dankbaarheid vanuit de kinderen, dankbaarheid van de gezinnen waar we langs zijn geweest dat we hun kwamen bezoeken. Maar ik denk dat ik namens meer mensen spreek als ik ook zeg: dankbaar dat we de kans hebben om Zijn werk van dichtbij te zien, dankbaar dat we mogen zien hoe standvastig en hoopvol deze mensen zich vasthouden aan Hem.
We begonnen vanochtend met de bemoediging dat God onder andere door mensen heen tot ons wil spreken. En zelfs met een taalbarrière wist God door deze kinderen en hun ouders heen ons te bemoedigen!
