In Mathare Valley lopen we van de kerk naar het onderkomen van Kesia en haar moeder. We steken de brug over de rivier over, waar het water nog steeds hoog stond en kolkend voorbij stroomt. Overal waar we kijken, zien we modder, weggespoelde kleren en allerlei andere spullen. In de nauwe steegjes tussen de huizen van golfplaten stroomt water dat stinkt. We moeten ons best doen niet uit te glijden of ergens op te stappen. Tegelijk hebben mensen het leven weer ‘gewoon’ opgepakt. Er wordt gekookt, gewassen, kinderen spelen tussen de huisjes.
We lopen ongeveer twintig minuten en komen bij het huis van Kesia. Het is één kamer van 2,5 bij 2,5 meter. Anthony, een medewerker van het Compassion-project, wijst aan tot hoe hoog het water is gekomen (schouderhoogte). Kesia en haar moeder Florence hebben moeten vluchten voor het water, en zijn bijna alles kwijtgeraakt. Ze hebben nu de kamer boven die van hen gehuurd en een paar spullen (waaronder het matras) laten drogen om weer te kunnen slapen. Anthony, die zelf een eindje verderop woont, vertelt: “Ze hebben geluk gehad. De buren waren te laat en zijn weggespoeld tijdens de overstroming. Ze hebben de lichamen teruggevonden, een eind verderop in de rivier. Gisteren zijn ze begraven.”
Mama Florence vertelt dat ze allebei niet meer goed kunnen slapen sinds de overstromingen. Als de regen ’s nachts valt op het ijzeren dak zijn ze direct wakker, bang dat het weer mis zal gaan. Ze willen graag verhuizen naar een hoger geleden gebied. Ze vraagt of we willen bidden voor goede nachtrust.
Als we het huisje uit lopen en even bij de rivier kijken, zijn we stil en hebben we geen woorden.
’s Avonds blijkt dat alle groepen die een homevisit hebben gedaan, dergelijke verhalen hebben gehoord. Mensen zijn soms alles kwijtgeraakt, hun huis en alle spullen. Anderen hebben hun huis nog, maar alles is nat en onbruikbaar. Ze kennen mensen die zijn weggespoeld door het water en hun leven hebben verloren.
