Dag 7: het getuigenis van pastor Enrique

Dag 7: het getuigenis van pastor Enrique

Na maanden van intensief trainen was het gisteren eindelijk zover: de Muskathlon staat op het punt om te beginnen. Met alle verhalen van onze vervolgde broers en zussen in ons hart beginnen we aan onze sportieve uitdaging. In het liveblog kan je  hier alles over lezen. Nadat we allemaal zijn gefinisht en de schepping wakker is geworden, beginnen we aan de Celebration!

Ons hart is vervuld met vreugde en dankbaarheid. Een Colombiaanse band leidde ons in de worship. Pastor Enrique opende de bijbel en deelde uit Gods Woord! Hij benadrukte hoe belangrijk deze Muskathlon is voor de regio. De vrouw van de burgemeester was ook afgereisd naar de startlocatie. Zij was zeer geëmotioneerd over ons komst. Er leven zoveel mensen in armoede en we ervaren tegenwerking van de verschillende groeperingen. Dank jullie wel voor dit grote gebaar, we zullen jullie nooit vergeten! De bijbels waarmee we de eerste drie kilometer van het parcours hadden afgelegd, mochten we uitdelen aan de lokale gelovigen. Alle broers en zussen gingen in een grote kring om de groep heen staan. Zij bidden voor ons en danken God voor deze dag. Ze leggen hun armen op onze schouders en spreken in het Spaans zegenbedes uit. Er werd weer een grandioos ontbijt voor ons geserveerd. We namen van elkaar afscheid en reisde naar onze accommodatie ‘Los Gansos’.

Na een busreis van drie uur kwamen we aan. Er stond direct een hele lunch klaar, een volledig gefrituteerde vis. Met een gevulde buik konden we gaan rusten. Er werden hele bomen omgezaagd en na drie uurtjes werd het tijd om naar het getuigenis van Pastor Enrique te luisteren. Zijn getuigenis was al een aantal keer uitgesteld, dus we gingen vol verwachting zitten. Zijn verhaal is het verhaal van een geloofsheld. Zijn getuigenis ademt dankbaarheid naar onze Vader als je maar bereid bent om offers te brengen.

"Mijn ouders scheidden en ik groeide op bij mijn oma. Zij was zeer arm en analfabeet. Zij was doof aan één oor, dus ik moest altijd hard praten. Als een klein kind praatten ze ook altijd heel hard en op een volwassen toon tegen mij. Dit heeft mijn tijd om als kind op te groeien zeer verstoord. Ik kan me herinneren dat ik altijd honger had. Mijn oma zei dat ik zelf mijn eten moest zoeken, zoals mango’s en kokosnoten. In mijn zoektocht om eten te vinden, kwam ik met veel illegale groeperingen in aanraking. Zij gaven me vaak te eten en daardoor wilde ik mezelf ooit bij hen aansluiten. Elke dag groeide mijn verlangen om bij hen te horen. De groepering zette mij op tegen mijn familie, omdat ze slecht voor mij hadden gezorgd. De illegale groeperingen hebben een strategie om de lokale bevolking tegen elkaar uit te spelen. Ze stelen van het ene dorp en geven het aan andere dorp. Omdat ze mij eten gaven, moest ik meewerken. Ze organiseerden wegblokkades en zo stalen ze de lading van verschillende vrachtwagens die voedsel vervoerden. Dit eten deelden ze uit aan het deel van de lokale bevolking dat zelf heel arm was. Zo kregen ze deze mensen op hun hand."

"Mijn oma was christen en zij was erop tegen om de illegale groeperingen te helpen. Ik kan me herinneren dat ze me altijd mee naar de kerk nam. Op een gegeven moment was mijn oma in slechte gezondheid en zij eiste dat ik naar de kerk ging en de preek moest onthouden om aan haar te vertellen. Hierdoor groeide onbewust mijn bijbelkennis! Zij had ook een oude bijbel en ik mocht deze aan haar voorlezen. Hierdoor werd mijn hart gevoelig voor het Woord van God! Wat ik ook kan herinneren van mijn jeugd, is dat ik dacht dat God doof was, doordat oma zo hard en direct tegen God sprak. Ik hoorde haar spreken: "God hou mijn kleinkind weg bij de illegale groepering en maak van hem een pastor."

"Eerst waren er alleen maar linkse groeperingen, de guerrilla’s, of de rechtse groeperingen, de paramilitairen. Vanaf dat moment besloot ik om christen te worden. Ik wist al zoveel van de bijbel. Beide groeperingen dreigden dat ik me bij hen aan moest sluiten, anders zouden zij mijn zien als tegenstander. Ik gaf mijn leven echter aan Jezus en na één maand was ik het evangelie aan het delen. Ik ging toen beide groeperingen zien als de vijanden, zoals de Filistijnen uit de bijbel. In onze kerk startten we een beweging om in de meest afgelegen gebieden in de regio jongeren bij Jezus te brengen. Dankzij God werd ik de president van de regio Tierralta om jongeren bij de kerk te betrekken. Maar tegelijkertijd was er veel gebrokenheid. De groeperingen vermoordden veel essentiële mensen uit onze beweging. Ik besloot om een kerk te stichten in een dorp waar de paramilitairen de controle hadden. Hierna vermoordden ze duizenden gelovigen! 22 december 1998 staat vers in mijn geheugen als een trauma. Voor de gezichten van de lokale bevolking vermoordden de groeperingen 58 gelovigen. Dit brak mijn hart. Ik bleef vastberaden en verwachtte alles van God.

In deze tijd ontmoette ik mijn vrouw. Ik vertrok uit het gebied, anders zou ik haar in gevaar brengen. Ik begon in een nieuwe regio met het stichten van kerken. Ik ging naar Santa Ferolito. Het grootste kamp van de paramilitairen verhuisde echter ook naar deze regio. In hetzelfde jaar vermoordden ze 43 pastors in deze regio. Open Doors verscheen voor het eerst op het toneel om te zorgen voor de weduwen van deze pastors. De leider van de paramilitairen dreigde om me te vermoorden. Hij gaf met 24 uur om te vertrekken. Deze leider noemde zichzelf de duivel, ‘El Diablo’. Deze bedreiging werd ook gebruikt naar alle kerken in de regio waar ik verantwoordelijk voor was. De kerk was enorm angstig en maakte zich zorgen om mij. Ik was zo verdrietig, ik riep iedereen op om te bidden en te vasten. God gaat grote dingen doen, maar niemand van de gemeenteleden kwam opdagen. In deze context gebruikte God mijn vrouw. Ik ging naar de kerk om te bidden en vasten en na vier dagen kwam ik terug en vroeg ik uiteindelijk mijn vrouw om advies. Zij maakte kleding voor de inkomsten en kon hierdoor niet met mij bidden en vasten. 'Je weet dat iedereen bang is, maar hoe kijk jij hiernaar?' Mijn vrouw zei: ‘Wees niet bang, ik ben liever een weduwe dan een vrouw van een laffe pastor’. Ik dacht bij mezelf: hoe kom ik aan zo’n godvrezende vrouw? We knielden samen neer en gaven alles over in zijn handen."

Open Doors hoorde van de zware vervolging op ons gezin. Het eerste voorstel van Open Doors was om mij in veiligheid te brengen. Maar zij waren niet op de hoogte van mijn Godservaring samen met mijn vrouw. Open Doors zorgde dat er meer dan zestien nationaliteiten naar mijn kerk kwamen om mij te bemoedigen. Ik ontvang veel brieven en bemoedigingen. Uiteindelijk hoorde Anne van der Bijl van mijn situatie. Mijn gebed in deze dagen was dat God de illegale groeperingen zou gaan straffen. Dat God recht zou spreken in mijn regio en ons zou wreken voor alles wat ze ons hadden aangedaan. Om drie uur 's nachts was ik aan het bidden en God zei: 'je mag ze niet haten, je moet ze liefhebben!' Hoe kan ik ze lief hebben als ze zoveel verdriet en dood verspreiden? God zei: 'het enige wapen in deze situatie is de liefde.' Ik wist dat ik een nieuwe strategie moest hebben. De dokter van leider 'El Diablo' was een christen. Ik zei tegen hem: ik wil hem als cadeau een band geven om op te treden in zijn huis voor zijn verjaardag. Voor deze dag besteedde ik mijn maandsalaris om twee muzikanten naar El Diablo te sturen. Deze muzikanten kregen uitgebreide onderzoeken. El Diablo had drie cirkels van beveiliging om zich heen verzameld. De eerste waren zeer gewapende troepen, de tweede waren zijn agressieve waakhonden en als derde liep er een tijger rond. De dokter vroeg om de muzikanten de ruimte te geven en de tijger op te sluiten. Ik kreeg veel compassie voor El Diablo en dacht dat hij misschien ook wel geen fijne jeugd heeft gehad. Ik liet de muzikanten een lied spelen dat over zijn vader en moeder ging. El Diablo was in shock omdat hij niet verwacht had dat ik, als pastor, hem dit cadeau zou aanbieden. Na het zingen van het lied brak hij in tranen uit. 'Ik heb ook een hart, pastor Enrique.' Ik werd uitgenodigd in zijn huis voor koffie. Ik wil graag voor je bidden. Toen Anne van der Bijl kwam, had ik dus al contact met El Diablo. Toen de ontwapening een feit was en ik alle wapens om het veld zag liggen, wist ik dat alleen christenen vredestichters kunnen zijn. God heeft ons deze autoriteit gegeven."

"Na dit wonder zorgde Anne van der Bijbel ervoor dat ik theologie kon sturen in Medelin. Hierna kwam ik terug om eenentwintig jongeren te trainen met bijbelstudies. Deze eenentwintig jongeren zijn momenteel de nieuwe pastors in mijn regio. Hiermee konden we meer dan achthonderd kerken helpen en het zorgde voor een sneeuwbaleffect. Na 17 jaar als vrijwilliger voor Open Doors, ben ik momenteel directeur van Open Doors geworden in Colombia om de vervolgde kerk in het hele land te helpen. Daarnaast ben ik ook de president geworden van ruim 1500 evangelische gemeentes. Wat heeft God gewerkt in mijn leven, van kwetsbare jongen tot aan de leider die ik nu mag zijn. Ik wil de kerk in Nederland bedanken voor hun steun en gebed. Wat als Open Doors niet naar ons was gekomen, hoe zou Colombia er nu dan uit hebben gezien? Laat dit een bemoediging zijn voor jullie, God gebruikt gewone mensen zoals jij en ik, je hoeft alleen maar te gaan, dan kan God je gebruiken."

Wij als groep waren, net als pastor Enrique zelf, geraakt door zijn getuigenis. Hij riep zijn gezin naar voren en stelde voor om met elkaar het avondmaal te vieren. Zo zijn wij één in onze Here Jezus Christus! Jesse gaf aan dat iedereen zijn eigen tradities en waarden heeft voor het avondmaal. 'Voel je vrij om deel te nemen of niet. God kent je hart en dat is goed.'

Voordat we het avondmaal gaan vieren moet er iets anders gebeuren, zei pastor Enrique. "Jullie hebben voor ons gelopen, jezelf een jaar ingezet voor onze gemeenschap. Jezus leert ons om dienstbaar te zijn. Wij willen als gezin al jullie voeten gaan wassen. Als herinnering van deze voetwassing mogen jullie een kleine handdoek meenemen." Onze tranen rolde over onze wangen. Het voelt ongemakkelijk en niet gepast dat de pastor onze voeten gaat wassen. We maken een cirkel en de pastor wast links en zijn vrouw wast rechts. Beide zonen maken onze voeten droog. Onze familie in Colombia gaat op hun knieën en laat de zelfopofferende liefde van het vaderhart zien. Ons hart is geraakt. Brood en wijn wordt uitgedeeld en in twee talen nemen we dit tot ons na een gebed. We voelden dat Jezus deze avond bij ons aanwezig was. Hij heeft ons geleerd ons om door de lens van de leerlingen te kijken naar de lessen van de leraar. Wij zijn vervuld met Zijn Liefde en ontvangen in overvloed, meer dan we konden wensen. Dank U wel Jezus! Amen!"