Dag 1: diepe contrasten

Dag 1: Diepe contrasten

Het is 7:30 als de eerste deelnemers bij de parkeerplaats op Schiphol aankomen om hun spullen te droppen. Voor de reis naar Roemenië nemen we alleen handbagage mee, de rest van de bagage en de fietsen worden naar onze verblijfslocatie in Putten gebracht. De laatste 24 uur zijn er al veel berichten met elkaar gedeeld in de groepsapp, zowel van bemoediging en enthousiasme als de laatste vragen en de stress die naar boven kwamen tijdens het inpakken. Maar we zijn er! Het is iets na achten als de spullen zijn ingeladen en alle deelnemers en crew met hun familie en vrienden bij het ontmoetingspunt verzamelen, en de reis officieel van start gaat. Na een welkomstwoord en wat praktische tips over de reis, neemt een van de geestelijk leiders van de reis het woord en richt onze focus op de week die we met elkaar tegemoet gaan. Dit is het moment dat we ons voor de komende acht dagen loskoppelen van onze omgeving, de bubbel ingaan, om ons volledig onder te dompelen in de reis die we met elkaar aangaan. ‘Samen achter Jezus aan’. Als Zijn leerlingen, samen onderweg, te leren zien met Zijn ogen. Te leren luisteren met Zijn oren. De problematiek waar we mee geconfronteerd worden is zwaar, maar Zijn last is licht – we mogen Hem volgen, en van Hem leren hoe wij wandelen in een wereld die zo duister kan lijken. Dat is de uitnodiging; om met Hem de diepte in te gaan. Daar waar het schuurt, en dat zal het zeker doen… Daar waar je weg wil kijken…  Juíst daar mogen wij Hem volgen. Ieder op zijn of haar eigen manier.

Er wordt nog een laatste knuffel gegeven aan de achterblijvers en dan vertrekken we naar de check-in. De deelnemers krijgen ook allemaal een boek mee om te lezen tijdens de reis, met het verhaal van een vrouw die een cliënt is geweest van Scharlaken Koord en uit eigen ervaring deelt hoe zij in de prostitutie terechtkwam. Tijdens het wachten, inchecken en de vlucht begint de onderlinge verbondenheid binnen de groep al lekker op gang te komen; er wordt gelachen, verwachtingen worden uitgesproken, er wordt met elkaar gedeeld hoe ieder de aanloop hiernaartoe heeft ervaren. Dat is wat deze reis zo bijzonder maakt, we zijn allemaal individuen, met ons eigen verhaal en onze eigen motivatie, maar allemaal met hetzelfde doel en verlangen om verandering te brengen en veranderd terug te komen. Tijdens de korte busrit door de stad neemt Jacqueline van Scharlaken Koord ons mee in de context van Roemenië als bronland van gedwongen prostitutie en mensenhandel. Als we zo door de straten van Boekarest rijden lijkt het een aardig welvarend land. Jacqueline legt echter uit dat de contrasten hier erg groot zijn; het is in de steden geen ongewoon verschijnsel dat aan de ene kant van de weg een groot winkelcentrum staat waar mensen aan het shoppen zijn, terwijl aan de andere kant van de weg de families met kinderen op de vuilnisbelt rondlopen. Deze armoede, en de hoop op een betere toekomst, is een van de redenen dat zo veel vrouwen en meiden naar Nederland komen en op de Wallen belanden. Achter de ramen rondom de grachten zijn zo’n 80% van de vrouwen afkomstig uit Roemenië of Moldavië. Jonge, mooie, slimme meiden, die daar terecht zijn gekomen omdat het leven in hun thuisland compleet uitzichtloos was, en dit een manier was om toch hun familie te onderhouden en hen een beter leven te kunnen bieden. Of de vrouw die dacht dat ze samen met haar vriend een toekomst aan het bouwen was, maar waar bleek dat hij alles wat ze verdiende investeerde in zijn eigen toekomst, met een vrouw waar zij niets van afwist. Hoe meer we in de problematiek duiken, hoe duidelijker het wordt dat het zó complex is. Elke persoon is anders, en elke vrouw heeft haar eigen verhaal.

De komende dagen gaan we ons verder verdiepen in Roemenië als bronland en ons verdiepen in, en beter begrijpen waarom, zo veel meisjes en vrouwen hier weggaan. Tijdens de reis volgen we ook het verhaal van een vrouw die zelf is verhandeld vanuit Roemenië, terug naar Nederland, waar zij uiteindelijk aan het werk werd gezet.

Het is prachtig weer en we genieten van de late middagzon als we door de gezellige straatjes van de stad lopen op weg naar het restaurant waar we gaan eten. We slaan rechtsaf onder een poortje door en bevinden ons opeens op een grote, open binnenplaats waar we aan twee lange tafels plaatsnemen en grote schalen met vlees en groenten voorgeschoteld krijgen.

Na de maaltijd krijgen de deelnemers door middel van een ‘experience’ een kleine inkijk in de wereld waarin vrouwen zichzelf online aanbieden als ‘koopwaar’, of worden aangeboden. Dit raakt, en er komen veel emoties en vragen naar boven. De een voelt vooral boosheid, voor de ander is de overheersende emotie verdriet. Voor veel deelnemers is het een moment van besef; het komt zó dichtbij, en tegelijkertijd is het een wereld die compleet haaks staat op onze eigen werkelijkheid. We worden in de diepe gebrokenheid van de wereld ook geconfronteerd met onze eigen gebrokenheid, en daarmee ook onze totale afhankelijkheid van God. Híj is het licht in de duisternis. Hij is de hoop van de wereld. Dat is waar we op focussen als we ’s avonds in het hotel nog een tijd van aanbidding en een devotion met elkaar hebben; dat we te midden van alles wat op ons afkomt, blijven kijken naar Jezus, en zoeken naar het Licht. We mogen met Hem de berg op, de rust in, even opladen. Zodat we ook samen met Hem het dal in kunnen gaan, volgend in Zijn voetsporen, kijkend met Zijn ogen.

Ik zou dit werk niet kunnen doen zonder God. Het is zo donker, zo duister. We hebben Hem nodig.