Eigenlijk wil(de) ik helemaal niet gaan. Hardlopen vind ik niks aan en om € 10.000 bij elkaar zien te krijgen is niet wat voor mij. Moet ik daar nu allemaal moeite voor doen? De eerste informatiebijeenkomsten had ik andere verplichtingen, dus ik kon het mooi ver van mij afhouden. Tot mijn vrouw naar de bijeenkomst in Apeldoorn ging en enthousiast terug kwam. En mij daarna confronteerde waarom ik niet wilde luisteren en enthousiast was. ‘Er is toch nog een informatiebijeenkomst? Je kunt toch gewoon eens luisteren?’ En zo werd er aan mijn weerstand getornd. En toen begon het te schuiven. De tijdgeest van de Trouw die over de magie van de marathon gaat; de gastpredikant die preekte over hoe je met geld omgaat en uitgebreid Compassion en hun sponspor programma promootte. De tekst die ik weer meekreeg uit Jozua: “Wees vastberaden en standvastig, en laat je door niets weerhouden of ontmoedigen, want waar je ook gaat, de Heer je God staat je bij." Nog andere gebeurtenissen. En dan nu, die laatste plekjes die net voor de deadline nog steeds open zijn. Ik kan mijn ogen niet langer sluiten. En dus ga ik. Met overtuiging. Een marathon lopen in de Filipijnen. In het besef dat de moeite en opoffering van mij om dit te gaan doen, in schril contrast staat met de moeite en opoffering die kinderen in de Filipijnen elke dag moeten leveren om simpelweg wat te eten te hebben en te overleven. Met het geloof dat mijn kleine bijdrage iets doet in het Koninkrijk van God. Afgelopen tijd kwam ik meerdere keren op de gelijkenis van het zuurdesem. Een vrouw verborg het zuurdesem. Het lijkt onzichtbaar, maar het werkt door tot uiteindelijk het hele meel is doortrokken. Zo verlang ik er naar dat mijn bijdrage bij mag dragen bij het doordesemen van deze wereld met Gods gerechtigheid en liefde. Ik hoop dat jullie ook bijdragen en mij steunen om deze missie mogelijk te maken: € 10.000 ophalen en 42 kilometer gaan lopen. Hartelijk dank alvast!